Άρθρα και συνεντεύξεις

Για την έκθεση «Προσφυγιά, η πληγή των λαών»

 

“Εγκαίνια της έκθεσης του Συλλόγου Ποντίων Ευόσμου για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου”

22-03-2019

Εγκαινιάζεται σήμερα η έκθεση πρωτότυπων εικαστικών έργων του Συλλόγου Ποντίων Ευόσμου «Παναγία Κρεμαστή» με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Τα γιγαντιαία έργα τέχνης της καλλιτεχνικής ομάδας «FireΑrt» τοποθετήθηκαν χθες Πέμπτη στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης, διακοσμώντας το με έναν πρωτοφανή και εντυπωσιακό τρόπο. Η αίσθηση του επισκέπτη που εισέρχεται στο φουαγιέ του δημαρχείου της Θεσσαλονίκης είναι πρωτόγνωρη καθώς ποτέ άλλοτε δεν τοποθετήθηκαν σ’ αυτό έργα τέχνης με τέτοιον εντυπωσιακό τρόπο. Τα έργα τέχνης, αυτά καθ’ αυτά, είναι ένας θρήνος για τον άνθρωπο που ξεριζώνεται από την πατρίδα του και παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς, είναι ένα ρέκβιεμ για τον άνθρωπο που ωθείται να εγκαταλείψει τον τόπο του και χάνει τη ζωή του στον απάνθρωπο δρόμο της προσφυγιάς, είναι ένας ύμνος για τον ξεριζωμένο πρόσφυγα που προσπαθεί να βγάλει ρίζες και να ξανασταθεί σ’ έναν νέο τόπο! Έργα τέχνης που, λόγω της αισθητικής τους αξίας και του μεγέθους τους, κάνουν το τεράστιο φουαγιέ του δημαρχείου της Θεσσαλονίκης να φαίνεται μικρό.

Στο χώρο του φουαγιέ του δημαρχείου της Θεσσαλονίκης εκτίθενται και τα εκατοντάδες έργα των μαθητών που πήραν μέρος στον μαθητικό διαγωνισμό ζωγραφικής που προκήρυξε ο Σύλλογος Ποντίων Ευόσμου «Παναγία Κρεμαστή» σε συνεργασία με την καλλιτεχνική ομάδα «Fireart».

Τα εγκαίνια της Έκθεσης θα γίνουν σήμερα Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019 στις 7 η ώρα το απόγευμα. Αξίζει κανείς να επισκεφτεί αυτήν την έκθεση. Είναι ένας τεράστιος καλλιτεχνικός φόρος τιμής στους Έλληνες του Πόντου που ξεριζώθηκαν από τις αρχέγονες εστίες τους, καθώς και σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έζησαν και ζούνε και οι ίδιοι το ίδιο δράμα με τους Έλληνες του Πόντου, σε όλους τους πρόσφυγες που αναγκάζονται με τη βία να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.

Η σύλληψη της ιδέας αυτής της εικαστικής έκθεσης από το Σύλλογο Ποντίων Ευόσμου «Παναγία Κρεμαστή» και η υλοποίησή της δείχνουν έναν πρωτοποριακό Σύλλογο που απαρτίζεται από ανθρώπους με υψηλή αισθητική αντίληψη. Πολλά συγχαρητήρια στον Σύλλογο Ποντίων Ευόσμου «Παναγία Κρεμαστή» και στα μέλη του.

Δημήτρης Φωτιάδης

https://agkidapress.gr/2019/03/22/%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%AD%CE%BA%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CE%BD/

 

“Για να φτιάξουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”

25 Μαρτίου 2019

 

Συναντήσαμε την Χρύσα Κοφίνα, εκπρόσωπο της καλλιτεχνικής ομάδας FireArt στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης στα πλαίσια της έκθεσης «Προσφυγιά, η πληγή των λαών» που διεξάγεται στο φουαγιέ του κτιρίου ως τις 5 Απριλίου. Στόχος της ομάδας είναι ο επαναπροσδιορισμός του χρέους μας όχι απλά απέναντι στην τέχνη, αλλά απέναντι στο πρωτότυπό της, τη ζωή.

Η έκθεση των έργων σας διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης με αφορμή την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Πόσο εύκολο είναι να περιγράψει κάποιος την θηριωδία μιας τέτοιας καταστροφής και μάλιστα να προσελκύσει κοινό που να μοιραστεί την οπτική του γωνία;

Δεν προσπαθούμε να περιγράψουμε την θηριωδία με την έννοια που θα έκαναν οι φωτογραφίες που αποτελούν ιστορικά ντοκουμέντα. Η έκθεση αυτή έχει στόχο να προβάλλει την πραγματικότητα με τρόπο που πιθανόν δεν έχει σκεφτεί ως τώρα ο θεατής. Δεν θα δείτε εικόνες φρίκης, αλλά μορφές και σκηνές φορτισμένες από τις διηγήσεις των θυμάτων της καταστροφής. Κάποια πρόσωπα κοιτούν το θεατή ζητώντας του να πάρει θέση. ‘Αλλα έργα αποτυπώνουν την πορεία στον ατελείωτο δρόμο αναζήτησης εστίας, μιας κλεμμένης ζωής σε ένα περιβάλλον πολλές φορές εχθρικό.

Η καλλιτεχνική ομάδα Fireart, που παρουσιάζει την έκθεση, δεν είναι αμιγώς εικαστική, αλλά διευρύνεται με την συμμετοχή διαφόρων performers. Πως καταφέρνετε η συνύπαρξη δημιουργών από διαφορετικούς χώρους να μην λειτουργεί ανασταλτικά; Ποιος είναι ο κοινός σας τόπος;

Πιστεύουμε ότι η τέχνη όποιο εκφραστικό μέσο και αν χρησιμοποιεί έχει κοινή λειτουργία. Πέρα λοιπόν από άσκοπους ανταγωνισμούς μεταξύ καλλιτεχνών στόχος της ομάδας είναι να ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος για να ξαναβρεί η τέχνη τον κοινωνικό της χαρακτήρα, να αναδείξει τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου και να προβληματίσει το κοινό ώστε να διεκδικήσει τη ζωή που του αξίζει.

Πρόκειται για μία εικαστική έκθεση στην οποία όμως δεν εκθέτονται πίνακες, αλλά ψηφιακές εκτυπώσεις. Που οφείλεται η προτίμηση στα υλικά και τις τεχνικές που χρησιμοποιείτε;

Είναι μία τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για να εναρμονιστούν τα έργα με τον χώρο του δημαρχείου. Πρόκειται για έναν δημόσιο χώρο με μνημειώδεις διαστάσεις, οπότε τα έργα θα έπρεπε να είναι ορατά από όλους τους ορόφους και να μην παρεμποδίζουν τις διοικητικές λειτουργίες του κτιρίου. Κάθε καλλιτέχνης δούλεψε με τα υλικά και τις διαστάσεις που επιθυμούσε και στη συνέχεια τα έργα ψηφιοποιήθηκαν και εκτυπώθηκαν.

Η παράδοση είναι εξ ορισμού είναι συνυφασμένη με πιο κλασικά μοτίβα έκφρασης. Πως αντιμετωπίζει ο επισκέπτης την προώθηση της μέσα από την τεχνολογία;

Η τέχνη διαχρονικά αξιοποιεί την γνώση της εποχής της – ακόμη και τα γλυπτά του Παρθενώνα τοποθετήθηκαν με την βοήθεια της τότε τεχνολογίας! Σήμερα είναι πραγματικά ένα ζητούμενο το πως η τεχνολογία θα τεθεί στην υπηρεσία της τέχνης και πως ο θεατής που έχει συνηθίσει στην γρήγορη εναλλαγή των εικόνων μέσα από τα ψηφιακά μέσα θα αφιερώσει χρόνο να σταθεί μπροστά σε ένα έργο τέχνης και να συνομιλήσει μαζί του.

Το θέμα της έκθεσης αφορά στην προσφυγιά των Ποντίων. Δυστυχώς η πραγματικότητα του σήμερα κάνει το θέμα επίκαιρο. Είναι η έκθεση σας μία αναφορά και στο σήμερα; Πως επιχειρείται στην πράξη αυτή η σύνδεση με το σήμερα;

Η έκθεση δεν θα μπορούσε να μην είναι αναφορά στο σήμερα λόγω της έντονης επικαιρότητας. Οι αιτίες της προσφυγιάς είναι πάντα κοινές. Οι πόλεμοι γίνονται για να μοιραστούν παγκόσμια οι αγορές και η τραγική συνέπεια είναι πάντα ένας λαός που χάνει το σπίτι του. Αυτό έγινε με τους Έλληνες του Πόντου, το ίδιο γίνεται και σήμερα στην Μεσόγειο. Τα έργα μας αναφέρονται σε μορφές από διαφορετικά μέρη του πλανήτη, ακριβώς επειδή το ζήτημα του ξεριζωμού δεν είναι μόνο εθνικό.

Ποιο είναι το δικό σας έργο; Ποια τεχνική χρησιμοποείτε; Από που εμπνευστήκατε τον τίτλο του; Είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας ή πατήσατε πάνω σε αληθινές ιστορίες για την δημιουργία του;

Χρύσα Κοφίνα «Το καρτέρεμα»

Χρησιμοποίησα μία μεικτή τεχνική από χαρτί, ακρυλικό και κάρβουνο σε καμβά. Το ονόμασα “Καρτέρεμα”εμπνευσμένη από το στίχο του Ρίτσου “Και έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες”. Παραπέμπει στους εγκλωβισμένους στα hot spots, που περιμένουν να φύγουν. Δεν το ονόμασα αναμονή, γιατί αυτοί οι κρατούμενοι του Ρίτσου δεν περίμεναν κάποιον να τους σώσει, αλλά ήλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτόν το αγώνα και την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο θέλω να τονίσω και εγώ.

Νάσος Χαλκίδης “Εξάχρονο Παιδί”

Πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο, ένα 6χρονο παιδί από την Συρία, ένα από τα παιδιά που είχαν ψαρευτεί στο Αιγαίο. Αποτελεί μέρος της δουλειάς μου ‘Ανθρώπινες Βιογραφίες”. Το έργο είναι βιωματικό, πήγα στην Συρία από όπου ξεκίνησαν αυτά τα παιδιά. Αυτό που συμβαίνει είναι το ανθρωπινο, βλέπω ένα παιδί και δεν μπορώ να κάνω αναφορά σε εχθρούς. Μου ξύπνησαν μνήμες παιδικές από τους δικούς μου προγόνους που ήταν από την Μικρά Ασία… είναι καθρέφτης ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι παππούδες μου, είναι ίδιος με αυτόν που αντιμετωπίζονται σήμερα οι πρόσφυγες από εμάς. Οι χώρες ισοπεδώνονται και οι παγκόσμιες αγορές εκμεταλλεύονται τους λαούς που μετακινούνται.

Κατερίνα Βλαντώνη “Προσφυγιά”

Το έργο συστήθηκε εν μέρει με τον τίτλο της έκθεσης. Με εμπνέουν διάφορα, κυρίως όμως με συγκινούν τα παιδιά και δουλεύοντας με παιδιά τα τελευταία χρόνια θεωρώ ότι αποτυπώνεται πάνω τους όλη η δυσκολία της μετακίνησης, της αλλαγής. Όχι τόσο του να χάνεις την πατρίδα σου, όσο το να νιώθεις ότι δεν είσαι πουθενά ευπρόδεκτος. Μου αρέσει η παιδική ζωγραφική και προσπάθησα το έργο μου να είναι παιδικό με μεγάλα μάτια σαν αυτά που έχουν τα παιδιά, το μισό να είναι τυπικό χωρίς να μορφάζει ή να γελάει το άλλο μισό να κλαίει αιμορραγώντας. Το τελευταίο στοιχείο που πρόσθεσα πάνω από τα μαλλιά είναι μία τύπου μαντήλα που συμβολίζει το προσφυγικό στοιχείο σε όλους τους λαούς και πάνω από αυτό έβαλα ένα φωτοστέφανο με την έννοια της αξίας που πρέπει να δίνεται.

Πηγή Φασλά. «Αναζητώντας την πατρίδα»

Το έργο αναφέρεται στις ευαίσθητες πληθυσμιακά ομάδες που πλήττονται από την προσφυγιά, στο ξεκλήρισμα των οικογενειών, στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, στο φοβο. Άνθρωποι σκιές μέσα στην ασάφεια του περιγράμματος που φτάνουν στην νέα πατρίδα με την ελπίδα να ανατέλλει κάτω από έναν μαύρο, βαρύ ουρανό.

Τουμπέκης Χαράλαμπος «Βήματα»

Βήματα πόνου, απελπισίας, αλλα και βήματα ελπίδας, αποφασιστικότητας, αγώνα. Οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις, καταστρέφουν λαούς, διαλύουν συνειδήσεις, αποκτηνώνουν. Η προσφυγιά, σαν απόρροια αυτών ανά τους αιώνες, είναι μια πληγή της ανθρωπότητας. Στη σημερινή εποχή, η προσφυγιά, η μετανάστευση, η φτώχεια, οι πόλεμοι, είναι άλυτα θέματα και επιτείνονται. Ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες έχουμε χρέος, να βλεπουμε κατάματα ολη αυτη τη βαρβαρότητα, και τα έργα και η δράση μας, οχι μόνο να καταγράφουν, αλλά και να δίνουν προοπτική αγώνα και σύγκρουσης.

Τα βήματα είναι ένας δρόμος, μια υπόσχεση, μια πορεία προς ενα φωτεινό μέλλον.

Στην έκθεση συμμετέχουν ακόμη η  Ευπραξία Μπαντάζου, δημιουργός της φωτογραφίας του εξωφύλλου «Άτιτλο», η Ανδριάννα Κουμεντάκου και η Νεφέλη Κυριάκου.

SKG LIFE

Νίνα Χατζή

https://skglife.gr/quot-epanaprosdiorizoyme-to-chreos-mas-apenanti-stin-zoi-kai-tin-techni-quot-fireart/

 

Άλλες αναφορές στον τύπο

Για την έκθεση «Ιδιώνυμη Λήθη»

 

«Ιδιώνυμη Λήθη» Μια ξεχωριστή έκθεση εικαστικών στο Μουσείο Τσιτσάνη

https://trikala365.gr/idiomerni-lithi-mia-xehoristi-ekthesi-eikastikon-sto-mouseio-tsitsani/

 

Κέντρισε το ενδιαφέρον των Τρικαλινών η «Ιδιώνυμη Λήθη»

https://www.trikalafocus.gr/politismos/%CE%BA%CE%AD%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%8E/

 

“Αναδρομή στο παρελθόν μέσα από τα έργα μιας έκθεσης

Μια έκθεση σταθμός για την ιστορία και των πρώην φυλακών Τρικάλων, στις οποίες κρατούνταν πολιτικοί κρατούμενοι αποτελεί η έκθεση που εγκαινιάστηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Μουσείο Τσιτσάνη”.

https://krinitrikalon.gr/nea/anadromi-sto-parelthon-mesa-apo-ta-erga-mias-ekthesis/

 

Tο 4ο Γυμνάσιο Τρικάλων «Γιώργος Σεφέρης» στην έκθεση «Ιδιώνυμη Λήθη»

Την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου, το Γ2 τμήμα του Γυμνασίου μας, συνοδευόμενο  από τη Διευθύντρια Αθανασία Τσιοτινού και τον εκπαιδευτικό Μιχαλάκη Κώστα, επισκέφτηκε στο Μουσείο Τσιτσάνη την έκθεση «Ιδιώνυμη Λήθη», στην οποία καλλιτέχνες αναφέρονταν με διάφορες τεχνικές στην ιστορικότητα του χώρου και ειδικότερα τη χρήση του στη διάρκεια του 20ου αιώνα ως φυλακών πολιτικών κρατουμένων.

Οι μαθητές περιηγήθηκαν στο χώρο και στα έργα της έκθεσης, κάνοντας έτσι ένα διαφορετικό μάθημα της νεότερης ιστορίας της χώρας μας, την οποία άλλωστε διδάσκονται στην τάξη αυτή. Ως σημαντική λεπτομέρεια τονίστηκε ότι ο τόπος εκτελέσεων πολλών από τους κρατουμένους στις φυλακές βρισκόταν πολύ κοντά στον χώρο που βρίσκεται σήμερα το 4ο Γυμνάσιο.

Πέρα όμως από την αναφορά στα ταραγμένα χρόνια της ιστορίας μας, οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν για την τριπλή χρήση του χώρου, ως φυλακές μέχρι το 2006, ως δίδυμο οθωμανικό λουτρό στην περίοδο της τουρκοκρατίας, το οποίο ανακαλύφθηκε στα θεμέλια των παλιών φυλακών (οι μαθητές ενημερώθηκαν και για τη λειτουργία του λουτρού), αλλά και για την σημερινή του χρήση ως Μουσείο Τσιτσάνη.

Φυσικά, και λόγω της έκθεσης, αλλά και της σημασίας του ως μνημείου, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια επίσκεψη στο Τζαμί του Οσμάν Σαχ και να μιλήσουμε για την ιστορία και τις ιδιαιτερότητες του.

Μετά από το βιωματικό μάθημα ιστορίας, μουσικής και τέχνης, επιστρέψαμε γεμάτοι εικόνες στο σχολείο μας.

http://trikkipress.gr/t%CE%BF-4%CE%BF-%CE%B3%CF%85%CE%BC%CE%BD%CE%AC%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B5%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B7/

 

 

Για την έκθεση «Πάνδημες συνArtήσεις»

Περιοδικό Κατιούσα

http://www.katiousa.gr/synentefkseis/fireart-otan-i-empnefsi-ginetai-syllogiki-to-ena-ki-ena-den-kanei-dyo-alla-polla/

FireArt: Όταν η έμπνευση γίνεται συλλογική, το “ένα κι ένα” δεν κάνει δύο, αλλά πολλά

Ποιος είπε ότι οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν θέση; Ποιος είπε ότι δεν είναι δίπλα στον αγώνα των υγειονομικών, ότι η πανδημία τους κράτησε σιωπηλούς στο σπίτι, ότι τους έκλεισε τον ορίζοντα και τους τρόπους έκφρασής τους; Τα μέλη της ομάδας FireArt σίγουρα δεν επιβεβαιώνουν αυτό το στερεότυπο -όσο και αν αυτό βασίζεται σε υπαρκτές τάσεις και γεγονότα.

Η ομάδα FireArt γεννήθηκε από την ανάγκη έκφρασης και παρέμβασης, σε μια συνθήκη όπου η πλειοψηφία των καλλιτεχνών σιωπά και επιλέγει συνειδητά να αποφεύγει τα σημαντικά ερωτήματα της εποχής. Τα μέλη της ομάδας μιλούν στην Κατιούσα, τοποθετούνται συλλογικά, όπως είναι άλλωστε και ο τρόπος δημιουργίας τους και μας δίνουν τη δική τους οπτική για την τέχνη και τη σχέση της με τον κόσμο: τον κόσμο ως σύνολο που αλλάζει, και τον κόσμο ως υποκείμενο που αγωνίζεται για να δώσει το δικό του νόημα σε αυτές τις αλλαγές.

Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα και πώς πήρε το όνομά της;

Με αφορμή την εικαστική έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ συναντηθήκαμε κάποιοι άνθρωποι που δε γνωριζόμασταν πριν και μπήκαμε σε διαδικασία συζήτησης. Διαπιστώσαμε ότι έχουμε πολλά κοινά σημεία και κοινές ανησυχίες, είδαμε την κατάσταση που επικρατεί στην παραγωγή του πολιτισμού και διαπιστώσαμε ότι οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν θέση υπέρ του λαού στα τεκταινόμενα, ή όταν παίρνουν θέση, το κάνουν με πολύ ήπιο τρόπο, οι καλλιτεχνικές δουλειές δε βάζουν ερωτήματα, δεν απαντάνε σε ερωτήματα, τουλάχιστον στα σημαντικά. Για μας αυτό πιθανόν να σημαίνει ότι μεγάλη μερίδα των καλλιτεχνών επιδιώκει καλύτερη μεταχείριση και προοπτικές στους χώρους διακίνησης και προβολής της τέχνης. Η διάθεση μας να παρέμβουμε, στο μέτρο του δυνατού, ήταν αυτή που οδήγησε στη δημιουργία της ομάδας.

Το όνομα της ομάδας είναι ένα λογοπαίγνιο, αποτέλεσμα συζητήσεων μέσα στα εργαστήριά μας. Από τη μια κρατούσαμε τη φλόγα, την ανάγκη της δημιουργίας, κι από την άλλη την ίδια τη δουλειά μας.

Πώς λειτουργεί και με ποια κριτήρια επιλέγει τα μέλη της; Από πού αντλεί την έμπνευση και τη θεματολογία της;

Η ομάδα λειτουργεί με ελεύθερη συζήτηση ανάμεσα στα μέλη της. Μπαίνουν κοινωνικά θέματα που θεωρούμε ότι πρέπει να αναδείξουμε, που σχετίζονται με τις δουλειές μας και τις ανησυχίες μας, ιστορικά γεγονότα αλλά και συμβάντα της επικαιρότητας. Από κει και μετά ο καθένας κάνει το δικό του έργο χρησιμοποιώντας και τα εργαλεία που δίνει η συλλογική αναζήτηση. Αν πρόκειται για συλλογικό έργο, προσπαθούμε να βαθύνουμε ακόμα περισσότερο τη συζήτηση και να σταθούμε στην ουσία του θέματός μας.

Δεν επιλέγουμε εμείς τα μέλη μας, αυτά μας επιλέγουν.

Η έμπνευση είναι ατομική υπόθεση; Ασφυκτιά ή απελευθερώνεται στο πλαίσιο μιας ομάδας;

Η έμπνευση είναι ατομική υπόθεση όντως, όταν όμως γίνεται συλλογική, το ένα συν ένα δεν κάνει δύο αλλά κάνει πολλά.

Ποιοι είναι οι πιο σημαντικοί σταθμοί (εκθέσεις, δραστηριότητες κτλ) στο ενεργητικό σας, ως ομάδα;

Έχουμε στο ενεργητικό μας τέσσερεις εκθέσεις και προγραμματίζονται και οι επόμενες. Είναι όμως πολύ νωρίς ακόμα για να πούμε ότι κάναμε κάτι σημαντικό. Έχουμε τον χρόνο μπροστά μας για να μας κρίνει.

Τι ρόλο έχει η Τέχνη στην εποχή μας και τι μηνύματα μπορεί να περάσει;

Η τέχνη έχει τον ρόλο που είχε πάντα στην κοινωνία, να καταγράφει την εποχή της και να δίνει προοπτική. Το ιδιαίτερο που συμβαίνει σήμερα είναι ότι λειτουργεί ως ένα εργαλείο χειραγώγησης των μαζών από την αστική τάξη, έχει εμπορευματοποιηθεί πλήρως, προσπαθούν να την ελέγξουν απολύτως και στους χώρους παραγωγής της, όπου δεν τα καταφέρνουν τόσο εύκολα, και κυρίως στους χώρους προβολής της τέχνης, ώστε να μην μπορεί να παίξει τον ρόλο του αφυπνιστή της κοινωνίας, του μέσου επαναστατικοποίησης των συνειδήσεων. Πιστεύουμε ότι σήμερα απουσιάζει ένα ισχυρό ριζοσπαστικό μέτωπο στο χώρο της τέχνης και αυτό έχει να κάνει με την ιδεολογική κυριαρχία της αστικής τάξης και εδώ.

Πώς μπορεί να επιβιώσει η τέχνη στα χρόνια της πανδημίας;

Η τέχνη θα επιβιώσει έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να γίνει. Πορευόταν πάντα μαζί με την ανθρωπότητα και θα συνεχίσει. Το ερώτημα που πρέπει να μπει είναι πώς θα επιβιώσουν οι άνθρωποι που παράγουν τέχνη στα χρόνια της πανδημίας και τι πρέπει να κάνουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να στηλώσουν τα πόδια και να αντισταθούν. Τώρα το τι τέχνη θα παράγουν είναι θέμα συνείδησης του καθενός. Μπορεί απλώς να καταγράφουν την πανδημία ή παίρνοντας το μέρος των πολλών που πλήττονται να στραφούν ενάντια στην αστική τάξη, που τη διαχειρίζεται σε βάρος τους.

Πώς κρίνετε την πολιτική της κυβέρνησης για τον Πολιτισμό και τη στήριξη των καλλιτεχνών;

Η κυβέρνηση συνέχισε να κάνει αυτό που είχε κατά νου έτσι κι αλλιώς, να στηρίξει δηλαδή τη μεταφορά της παραγωγής του πολιτισμού στις μεγάλες επιχειρήσεις, στα μεγάλα κέντρα, και να αφήσει τους καλλιτέχνες με κάποια χαμηλά επιδόματα. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους, δείχνουν τι πήραν οι μεγάλες επιχειρήσεις και τι οι μεμονωμένοι καλλιτέχνες, όσοι περιλήφθηκαν στα κριτήρια που μπήκαν.

Πώς καταλήξατε στη γενική ιδέα (concept) για την έκθεση “Πάνδημες συνARTήσεις;

Για αρχή, τα νοσοκομεία ήταν οι μόνοι χώροι που εν μέσω πανδημίας βρίσκονταν σε λειτουργία και μάλιστα πλήρη. Δοκιμάστηκαν και ξεπέρασαν τα όρια των αντοχών τους, αποκαλύπτοντας με τον σκληρότερο τρόπο τα προβλήματα του εδώ και πολλά χρόνια ταλαιπωρημένου συστήματος υγείας. Όλο αυτό εκτονώθηκε πάνω στους εργαζόμενους, στους υγειονομικούς, αλλά και στους ίδιους τους ασθενείς, και θέλαμε να τους δείξουμε ότι είμαστε δίπλα τους.

Ποια είναι τα σχόλια και η ανταπόκριση από το κοινό;

Η υποδοχή της έκθεσης έγινε με ενθουσιασμό και μεγάλη συγκίνηση από τους εργαζόμενους. Άλλωστε η συνάντηση μαζί τους ήταν αυτή που προετοίμασε την έκθεση εξαρχής. Βρεθήκαμε με τα μέλη του σωματείου και των δύο νοσοκομείων και συζητήσαμε αυτό που θέλαμε να κάνουμε, μας μετέφεραν την εικόνα της πανδημίας, ιδιαίτερα από το Αχέπα, κατά την έξαρση του Νοέμβρη, και τα λόγια τους μας αποκάλυψαν το θανατικό και τη φρίκη των ημερών. Ωστόσο στα έργα μας επιλέξαμε να περιγράψουμε το ανθρώπινο κομμάτι.

Τι σχέδια έχετε ως ομάδα για το μέλλον;

Φαίνεται ότι η επίθεση στα δικαιώματα του λαού θα συνεχιστεί για χρόνο απροσδιόριστο ακόμα. Υπάρχουν πολλά που μας απασχολούν και συζητάμε. Είμαστε σε χρονιά γενεθλίων του ’21, υπάρχουν γεωπολιτικές ανακατατάξεις που προμηνύουν πολέμους και οξύνεται η αντιλαϊκή επίθεση. Δεν είναι και λίγα για να πούμε ότι δε θα κάνουμε σχέδια.

 

 

Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Τύπος Θεσσαλονίκης"

«Στο 2ο κύμα της πανδημίας μιλήσαμε με εργαζόμενους του νοσοκομείου και διαπιστώσαμε την κούρασή τους, την απόγνωσή τους, την δύσκολη μάχη που έδιναν απέναντι στο θάνατο. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για αυτή την πανδημία. Και μέσα από τη δράση μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε το προσωπικό του νοσοκομείου για την μάχη που δίνει και παράλληλα να υπογραμμίσουμε τη σημασία ενός καλύτερου, πιο ενισχυμένου συστήματος δημόσιας υγείας, ώστε να μην αντιμετωπίσουμε ξανά τέτοιο θανατικό», ανέφερε στον «Τύπο Θεσσαλονίκης» ο καλλιτέχνης Νάσος Χαλκίδης.

Στην έκθεση που θα γίνει σε κοινόχρηστους εσωτερικούς χώρους του νοσοκομείου θα παρουσιαστούν εικαστικά έργα ποικίλων μορφών έκφρασης (ζωγραφική, σχέδιο, ψηφιακή εικόνα, φωτογραφία). «Κάθε καλλιτέχνης έχει το δικό του ύφος και προσέγγιση. Άλλος πχ παρουσιάζει ένα μωρό που φορά μάσκα λόγω της πανδημίας, άλλος εικόνες εμπνευσμένες από την μάχη κατά του κορωνοϊού», ανέφερε ο κ. Χαλκίδης. Επειδή η έκθεση δεν θα είναι επισκέψιμη για το ευρύ κοινό έχουν σχεδιάσει να κάνουν μια ψηφιακή ξενάγηση και το σχετικό βίντεο θα αναρτηθεί στην σελίδα της ομάδας στο facebook. Εξάλλου για να ευχαριστήσουν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του ΑΧΕΠΑ τα μέλη της FireArt θα ετοιμάσουν και μια δράση με συμμετοχή χορευτών και μουσικών στους εξωτερικούς χώρους του νοσοκομείου.

Στην παράλληλη εκδήλωση θα συμμετάσχουν οι: Φωτεινή Αναστασίου, Βασιλική Γκρανοπούλου, Αναστασία Ευθυμιάδου, Θεοδώρα Σάβιτς, Βερονίκη Τσουγκράνη, Μελίνα Τσουρεκά.

Γιατί «Πάνδημες συνARTήσεις»;

Απαντώντας σε ερώτησή μας σχετικά με το όνομα της έκθεσης ο κ. Χαλκίδης είπε πως «πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο. “Πάνδημες” για τις πράξεις που πρέπει να κάνουμε μαζί ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτό που συμβαίνει. Και “συναρτήσεις” είναι μια αναφορά στο ότι η πανδημία μάς έδειξε τις παθογένειες που υπήρχαν στο σύστημα υγείας και στην ανάγκη να τονωθεί ο δημόσιος χαρακτήρας του», σχολίασε.

https://www.typosthes.gr/politismos/240316_thessaloniki-eyharisto-kallitehnon-me-erga-sto-ahepa-foto